Arkadaşım N. C. Üniversitede okuyor. 15 Ekim’de üniversiteden gözaltına alındı. 11. günden sonra ifadesi alındı. Hiç tanımadığı biri ismini vermiş ve arkadaşımı terör kapsamında tutukladılar. Hiçbir delil olmadan sadece tanımadığı birinin iftirası sonucu, arkadaşımın ismini vermesinden dolayı, 3 aydır tutuklu. Bulunduğu cezaevinin koğuşunda mevcut sayının 2 katı tutuklu var, ayrıca psikolojik olarak durumu çok kötü. Her akşam yatarken sabaha kalkabilecek miyim korkusu yaşadığını ifade ediyor. Ne mahkeme var ne de bir gelişme. Okulda sınavlarına giremiyor ve bu sene bitirmesi gereken okulu hiçbir sebep yokken uzatmak zorunda. Ailesi Adana’da ikamet ediyor ve maddi durumları iyi olmadığı için onları göremiyor. Suçsuz ve bunu ispat etmek için bir şey yapamıyor. Hukuk sisteminde ilk önce suç ispatlanmalı ortaya konmalı ki suçsuzluk ispatlansın. Ama içinde bulunduğumuz durum tamamen bir çıkmaz ve tükenmiş bir hukuk sistemi. Arkadaşım kendisine atılan iftirayı kendisi temizlemek zorunda. Okuluna ve ailesine geri dönmek istiyor.

Merhaba, ben emekli bir ailenin çocuğuyum. Anadolu lisesinden mezun olduktan sonra Fen edebiyat fakültesi Fizik bölümünü kazandım ve İstanbul’a geldim. Üniversiteyi bitirdikten sonra dershanede üç yıl öğretmen olarak çalıştım. Daha sonraki yıllarda ise idareci olarak görev yaptım. En son görev yaptığım kurum Kaynak Holding’e bağlı Anafen Yayınları’nın basıldığı yayın evinde çalışıyordum. İki yıl önce kuruma kayyum atanması ile düzenimiz bozuldu ve her şey ters gitmeye başladı. Atanan kayyum iki yılda uyguladığı politikalar ile tertemiz şirketi batırdı. 15 Temmuz gecesi şirketimiz yağmalandı ve üç şirkette mahsur kaldık ve şirkette bulunan eşyaları yağmaladılar. Şirket bir hafta sonra kapatıldı ve bizleri kovdular. Yirmi beş yıllık emeğimizi bir anda sildiler. Aile hayatım ve düzenim bozuldu. Beş ay boyunca iş aradım birçok şirkete iş başvurusu yaptım ve hepsinden olumsuz yanıt aldım. İnanıyorum ki bugünler geçecek herkes hak ettiği görevine tekrar gelecek. Ailemiz tek başına yaşam mücadelesi veriyor.

Yasin ASLIYANIK

Günler Ne Güzel Günlerdi

Güzel günlerimiz vardı. Kıymeti, bir ay ışığına hasret bugünlerde anlaşılan. Sırlarımız vardı, gizem ülkesine saklanmış. Anılarımız vardı, bazen neşeye bazen de hüzne yaslanmış. Çaylarımız vardı, sıcaklığıyla içimizi ısıtan. Tebessümlerimiz vardı, dostluğun sevgisini dile getiren. Kırgınlıklarımız da vardı, çakıl taşları gibi. Acıtırdı. Düşerdi de ruhumuz yorgunluğun bağrına, kurtulmak isterdik bir an evvel imanın yanan ışığıyla. Ama hiçbiri bugün kü kadar yorgun değildi. Günler ne güzel günlerdi…

Gündüzlerimiz vardı. Şafağına güneşten önce yakarışların huzuru doğar, toprağına yağmurdan önce gözlerden damlalar düşerdi. Aminlerimiz vardı, ellerimizle yüzümüze sürdüğümüz, kırılmış dizlerimize dostluk eden. Tesbihlerimiz vardı, kelime kelime ruh üfleyen, kalbimizin gizliliklerine. Koşuşturmalarımız vardı,yanan her ateşe bir kova su diyen. Ama hiçbiri bugünkü kadar bezgin değildi. Düşmanlarımız da vardı, bugunkü kadar ikiyüzlü degildi.
Gündüzler ne güzel gündüzlerdi…

Gecelerimiz vardı. Duygularımızın ince yanlarını saklar, göklerdeki kabullerin en yakın zamanına bakardı. Gecelerimiz vardı, sakladığı en sırlı sözleri karanlıkta fısıldardı ama hiçbir zaman bugünkü kadar karanlık olmamıştı. Uykularımız vardı, kimi gözlerde uyur, kimi gözlerde uyanıktı. Işıklarımız vardı, pencere kanatlarından içeriye doğru sızıp, dertli yakarışlara amin derdi. Gecelerin koynunda saklanan yıldızlarımız vardı, hangisine tutunsak kurtuluşa ereceğimiz sahabiler gibi. Hamzalar, Ebubekirler, Ömerler, Osmanlar, Aliler gibi. Ama hiçbiri bugün kü kadar üzgün değildi. Bilal bir de bugün bu kadar sessizdi. Halidim söylesene hangi gece geleceksin,bir atın üstünde dertlerimizin sinesine! Karanlıklar bugün kü kadar çirkin değildi. Ne olursunuz gelin artık. Çok acıtıyor. Yollardaki gözlerimiz kederli, geceleri ne güzel geceler artık elemli, yıldızların gözü nemli ama inancımız hep ümitli. Sabrı yudumlayıp bekliyoruz.

Yasin ASLIYANIK

Frezya

Ağaçta tomurcuk misalidir ana karnında bebek. Ve bir gün çiçek olup açıverir, mevsim gözetmeksizin. Kar, yağmur, fırtına demeden, en güzel kokuları getirir annesine ötelerden bir selamla ağlaya ağlaya. Yaşadığımız toprağa adımını böyle atmıştı Burak Akif te. Çiçeklerin hoyratça koparıldığı birgün. Yüzünde beyaz gülün masumluğu kadar, sarı karanfilin hüznü de vardı.

Annesi en seveceği yavrusuna saklanbaç oynayan bir mutlulukla bakıyor, en sevdiğinin yokluğuna da ümit bekleyen gözlerinden damlalar bırakıyordu. Burak Akif bilmiyordu. Hoyratça koparılan çiçeklerin arasında annesinin FREZYA sıda vardı. FREZYA aynı zamanda Burak Akif in suçsuz babasıydı. İsmini oğlunun kulağına o söylemek istiyordu. Koparıldıktan sonra güneşin sızamadığı karanlık odalarda saklamasalardı.

Baba suçsuz olduğu kadar ilginç ve tuhaf bir kişilikti. Tüm koparışlara inat solmuyordu. Güneşin kavrayan ışıklarından uzak oluşu, toprağın neminden ayrılışı, ondaki canlılığı bitirememişti. Onu kuşatan tüm olumsuzluklara rağmen altın kadehlerde umut yudumlayan kral gibiydi. Bağırıp da yakınlara duyuramadığı sesini, çaresizce susup uzaklara duyurabiliyordu.

Babanın suçu lale ile güle olan aşkıydı. Gördüğü herkese onları anlatırdı. Herkes bilsin herkes duysun isterdi. Çünkü ne zaman derdi sevdası olsa, gök kuşağının tüm renkleri içine ışık olur akar, en temiz ırmaklar bülbül sesleri arasında derinliği belirsiz gönül şelalesine dönüşürdü. Bundan dolayı Akif’in babası zindanda da olsa renklerini yitirmiyordu.

Babanın her geçen gün büyüyen aşkı zalimlerin kin ve öfkelerinden kaçamamıştı. Aşkın duvarlarını yıkmak için gecenin baykuşları yapabilecekleri hiçbir kötülükten geri durmuyorlardı. 2016 aralık ayında kışta bahar gibi gelen, en çokta kendisine benzeyen yavrusunu engelleri aşıpta görememişti. Zihninde gezinen yüzlerce isimden birini bile kulağına fısıldayamamıştı. Düşlediği gül kokulu ninnileri söyleyememişti. Geldim ben demesine rağmen hiç göremediğine olan ilgi ve sevgisini eşine emanet etmişti. Akif’e babasından kalan ninnileri hüzünlü titrek sesiyle annesi mırıldanıyordu. Annesi ninni sonrası Burak Akif in yumulan göz kapaklarıyla sesizleşen çehresinde dakikalarca gözlerini gezdiriyor, babasına çok benzeyen küçüğünün acı türküsünü söylüyordu. Sacece kendisinin duyabileceği içten bir sesle. Burak Akif in türküsününde artık bir hikayesi vardı.

Baba emaneti çöle bırakıp gitmişti Hz. İbrahim gibi. Sinesindeki yanan sevdanın imtihanıydı bu. Kapalı kapılar ardında nice açık kapılar görüyordu. Küçücük yerde iki mavi arası uçan martı kadar hürdü. Yerden çok gökten misafirleri vardı. İçindeki zorluğu kovan ümitleri vardı. On beş asır öncesinden bugünkü kadar taze, kardeşlerime selam olsun sesinin akisleri vardı.

Suçun lale ile güle olan aşksa, zaman ve mekan seni nereye kapatabilir ki FREZYA!!!

Merhaba. İsmim A.K. İzmir merkezde ikamet ediyorum. 14 yıldır Diyanet İşleri Başkanlığında din görevlisi olarak çalışmaktayım. Eşim özel bir hastanede hemşire idi. Şu anki mevcut hükümetle aynı fikirde olmadığı için eşimin çalıştığı hastaneye önce kayyım atandı, sonrada kapatıldı. İzmir’in en nezih en başarılı hastanesiydi hâlbuki. Eşim işsiz kaldı. Hiçbir hakkını vermediler.
2. olarak 2016 Eylül ayında beni çalıştığım kurum olan Diyanet İşleri Başkanlığından açığa aldılar, daha sonrada ihraç ettiler. Sebep olarak; görev yaptığım camide namaz kılmak için gelen fanatik bir hükumet yanlısı amcanın beni şikâyet etmesini gösterdiler. Ettiği şikâyette eşimin özel hastanede çalışmasıymış. Biz bu işten hiç bir şey anlamadık, böyle bir saçmalık olabilir mi? Eşim ve ben hiçbir zaman teröre ve terör örgütlerine destek olmadık. Her zaman barıştan yana olduk. Eşim ve ben ikimizde aynı köydeniz. İkimizin de ailesi bizi çok büyük zorluklarla okuttular. Hiçbir suçumuz günahımız olmadan ikimizde işimizden olduk.
3 çocuğumuz var. Şu an çok ciddi geçim sıkıntısı çekiyoruz. Çevremizde bizim durumumuzda çok aile var. Hükumet kendi düşüncesinde olmayan memurları görevlerinden ihraç ediyor. Türkiye’deki bu hukuksuzluğa umarım birileri dur der. Bu konuda sizden yardım bekliyoruz.

İyi günler…