Eşim gittiginde 7 aylık hamileydim stresten doğum sancım geldi ama doğum gerçekleşmedi hemşireler bile şasırdı ama büyük ihtimal bebek ölür dediler bir hazırlık yapmadım sadece 3 zıbın aldım herşeye hazırlıklı ol dediler …

Derken zaman geçti dünyalar tatlısı yavrumu sapasağlam kucağıma aldım Rabbime şükürler olsun şimdi 2 yaşında, babam ……dua ediyor, ya Cemil diyor, Kuran okuyor onun babası onun gözünde…

Hiç yanında olmadı çünkü çok hasta olmuştu hastanade yatmıştık, ağlarken hep ya anne ya abla diye ağlıyordu, odada diğer yatan hasta yakınının dikkatini çekmiş olacak ki “bu çocuk ya anne diyor ya abla sizin babaniz nerede” dedi…

Geçen annemlere gitmistik bir aile dostumuzda oraya geldi. Onların çocukları bir bayanların yanında bir erkeklerin yanında, benim yavrum tabi garip kaldı en son onları uğurladık baba oğlunu kucağına aldı, arabanın cocuk koltuğuna oturttu çocuk illa ben senin kucağına oturmak istiyorum diye israr edince  baba cocuğunu kucağına aldı.

Tabi bizim için sıradan bir misafir uğurlaması olsa da enise m icin durum daha farkliydi 2 3 saat sonra annemlerle vedalaşıp bizde ayrıldık.  Onu arabanin arka koltuğuna koydum ve ön tarafa geçmistim ki açmış ellerini “Allah’ım benim babam yok, Allahım benim babam yok” diyor ve sonra daha önce öğrettiğim  yapıyor ” ne olur Allahim ….nin da babası da gelsin ……nın da babası da gelsin,  benim de babam gelsin amin” diyor.

8 yıl hüküm alan babamız ne zaman gelir ne zaman ne kadarını telafi edebiliriz, kayıp zamanlarımızın bilmiyorum ama Rabbim bu masum bebekler, ağzı dualı yaşlılar hürmetine bütün  mağdur ve mazlumlari hürriyetine tez zamanda kavuştursun insallah…

15 Temmuz’a kadar sevdiğim meslek olan doktorluk mesleğimi yapıyordum eşim ögretmendi. Kara bulutlar bir bir üzerimize geldi. Önce ben açığa alındım sonra eşim ihraç edildi. 2 çocuğumuz var. Eşim Ağustos ayında gözaltına alındı 1 hafta gözaltında kaldıktan sonra tutuklandı… Ve hala 27 aydır tutuklu…

Bu evrede kayınpederim ve kayınvalidemin rahatsızlıkları, yaşlı olmaları nedeniyle beraber yaşıyorduk ve onlara bakıyorduk… Ben de bir gün mesleğe iade edilmem için soruşturma geçirdim ve o evrede gözaltında 3 gün kaldım ve neticede işime tekrar iade edildim elhamdülillah… Evimizi maddi olarak geçindirmeye çalışıyordum..

Biraz işler yoluna girmeye başladı derken kayınpederimi kaybettik ve eşim, babasını yaşarken göremeden cenazesine geldi.. Cenazaye gelişi hepimizi yaraladı..

Jandarma arabasından 10 dk inememişti. Çünkü evine hiç bir zaman cani gibi kelepçeli gelmemişti ilk defa geliyordu ve babasının cenazesine geliyordu elbet zordu.

Ve eşim biricik babasıyla helalleşemeden ayrıldı eşime ve bize bu sıkıntıyı yaşatanları yüce mahkemeye sevkediyorum zira yaşadıklarımızı taşlar, kayalar yaşasa eminim dayanamazdı…

Eşimi evimize bile sokmadılar evin bahçesinde kelepçesi açık şekilde taziyeleri kabul etmesine izin verildi  4 saat izin verilmişti..  Herkes eşime tuhaf tuhaf bakıyordu… Cenazeyi defnettik… Kayınpederim gazi olduğu için bir yanda tören yapılıyordu. Ne acıdır ki bir yanda da eşimi terör yaftasıyla tıpkı bakışlarıyla  eziyorlardı…

Kayınpederimin cenazesine eşimi yanında gelecek jandarmalara ücret ödeyerek getirdik. Şimdi kayınvalidem komada inşallah bir şey olmaz, eşimin yüreği bu kadar acıya dayanamaz diye korkuyordum şükür biraz daha iyi kayınvalidem.

Kaderde ne varsa onu yaşıyoruz bir kaç ay sonra şikayet üzerine beni tekrar gözaltına aldılar ve tutukladılar tabi ihraç ettiler.

8 ay tutuklu kaldım ama bir gün olsun Rabbime isyan etmedim tek derdim evlatlarımdı anasız babasız kalmışlardı. Hep dua ettim “Hz Hacer validemizi evladıyla yalnız kalınca nasıl sahiplendiysen benim evlatlarımada kolkanat ger Allahım yanlışa düşürme” diye.

Allah’ a ( C.C ) emanet etmiştim ikisinide yaşlı bir babanneleri vardı. Halaları sahip çıktı evlatlarıma hamdolsun.

Koğuşta ufak tefek hastalık yaşayan arkadaşlar oluyordu doktorda ayağımıza geldi deyip espiri yapıyorladı elimden geldiğince destek olmaya çalışıyordum.

Oranın maneviyatı apayrı güzel Rabbim hepsini biran evvel kurtarsın. Bazen yalnız çıktığıma üzülüyorum, keşke hep beraber çıkabilseydik diyorum sonra Rabbim kaybedenlerden eylemesin.. Tez zamanda tüm hizmet insanı ve bizi sahili selamete çıkarsın.

Saat 10.22 güneş dışarıda parıl parıl, uyurken yüzüme vuruyor. Annem mis gibi patates kızartıyor. Birazdan hep birlikte çekirdek kahvaltısı yapacağız. Babam da içinden birşeyler mırıldanıyor. Ta ki kapı çalıncaya kadar.

Babam ” hayırdır inşallah ” dedi. Kapımızda tam üçü sivil dört polis duruyordu. Korkmuştuk ..Ben  korkuyordum. Streslendiğim için burnum kanıyordu ama ben burnumun kanamasına aldırmadan, babamın arkasında dolanıyordum. Bana otur demesine de aldırmıyordum.Ne yapsam da babamın kalmasını engelleyemedim…

Onu götürdüler…Balkonda el sallarken her yer kan gölüne dönmüştü. Yine de aldırmıyordum.

Bir zulüm dönemi başlayacağını içten içe hissediyordum. Artık  gözyaşlarıma hakim olamadım. Babamın suçu neydi?

Asil suçlu olan kendileriydi. Babamı adliyeden cezaevine götürecekleri zaman elleri arkadan kelepçeliydi. O an içim parçalandı. Onu öyle görmek…

Bir buçuk sene olmuştu. Hala evimizin neşesi evimizin direği gelmemişti.Görüşe gidiyorum, onu görünce unutuyorum herşeyi. Babam resmi olarak cezaevinde olsada o MEDRESE-İ YUSUFIYE’ de…

Karnemizi aldık, okulda  birinci oldum, desem çok mutlu olur. Keşke bunu her saniye diyebiliyor olsaydım. Herşeyi her an babamla paylaşmak istiyorum .Çok özlüyorum. Ama bu özlemim o kadar farklı ki beni anlayabilcek kişiye dahi anlatsam anlayamaz. Benim tek derdimi babam anlar…

Babam için her zaman dua ediyor, kendimi bırakmamaya çalışıyorum.

Bu günler de geçer. Bu zülüm de  biter. Gözlerini al yerden.

7. Sınıf Öğrenci

Ben üniversite son sınıf öğrencisiyim. Abim ise tutuklu. Abimin polisler tarafından alındığını duyunca, hemen yola çıkıp abimin yanına gitmek istedim fakat ben gidinceye kadar abim tutuklanmıştı bile. Artık ziyaret günü gider gorurum diye düşünüyordum. Ziyarete gideceğim günün sabahı, benim için de polislerin geldiğini öğrendim. Üniversite son sınıf bir kız için 5 erkek polis göndermiş emniyet güçlerimiz..

Evimizin her yerini didik didik aramışlar.. Ailemse paramparça olmuş durumda.. Abimin ziyaretine sadece küçük kardeşim gidebiliyor ihtiyaçlarını o karşılamaya çalışıyor. Peki devletimiz benden abimden anne ve babamdan ne görmüş de bir cani gibi bizi kovalıyor?

Benim eğitim hayatım yarım kalmış durumda ki tam da mezuniyetime ramak kalmışken. Benim eğitimimin yarım kalmasının, hayatının baharını yaşaması gereken 25 yaşındaki abimin tutsak olmasının bedelini kim ödeyecek… Babamın maaşına el koyan devlet bizim aç, susuz kalıp ölmemizi mi bekliyor…Lütfen sesimizi duyuru, bu konuda sizlerden duyarlılık  bekliyoruz…